Nowe badania naukowe przynoszą istotne informacje na temat zastosowania trimebutyny, znanej głównie jako lek przeciwskurczowy, w leczeniu ran rogówki wywołanych oparzeniami alkalicznymi. Wyniki badania opublikowane w czasopiśmie naukowym sugerują, że trimebutyna może stać się nową strategią terapeutyczną w leczeniu takich urazów, dzięki swoim właściwościom przeciwzapalnym i zdolności do zapobiegania neowaskularyzacji.
Trimebutyna a proces gojenia się ran rogówki
Badanie przeprowadzone na modelu szczurzym z oparzeniami alkalicznymi rogówki miało na celu ocenę wpływu trimebutyny na proces gojenia się ran. Trimebutyna, będąca inhibitorem szlaku sygnalizacyjnego HMGB1-RAGE, wykazała zdolność do zmniejszenia infiltracji makrofagów i neutrofili w różnych fazach gojenia. Stwierdzono, że stosowanie kropli do oczu z trimebutyną zmniejszało liczbę komórek zapalnych oraz hamowało rozwój neowaskularyzacji i miofibroblastów, co jest kluczowe w kontekście zapobiegania bliznowaceniu i utracie przezroczystości rogówki.
Wpływ na ekspresję cytokin zapalnych
Ważnym elementem badania była analiza ekspresji cytokin zapalnych w rogówce. Trimebutyna skutecznie zmniejszała poziom interleukiny-1β, jednocześnie wpływając na zmniejszenie ekspresji kolagenu typu III, co ograniczało tworzenie się blizn. Badacze zwracają uwagę, że zmniejszenie poziomu IL-1β może być kluczowe dla uzyskania korzystnych efektów terapeutycznych w procesie gojenia ran rogówki.
Mechanizmy działania trimebutyny
Trimebutyna działa jako inhibitor szlaku HMGB1-RAGE, który odgrywa istotną rolę w procesach zapalnych oraz gojenia się tkanek. Badanie wykazało, że w wyniku zastosowania trimebutyny dochodzi do zmniejszenia liczby komórek pozytywnie barwiących się na obecność HMGB1 i RAGE w zrębie rogówki. Zmniejszenie infiltracji neutrofili i makrofagów oraz obniżenie poziomu ekspresji tych białek przyczynia się do ograniczenia procesu zapalnego i rozwoju nowych naczyń krwionośnych.
Zapobieganie neowaskularyzacji i fibrylozie
Neowaskularyzacja, czyli tworzenie nowych naczyń krwionośnych, jest częstym powikłaniem urazów rogówki, prowadzącym do utraty przezroczystości i pogorszenia widzenia. Trimebutyna, poprzez hamowanie rozwoju niedojrzałych komórek śródbłonka naczyniowego, skutecznie zapobiegała neowaskularyzacji. Ponadto, zmniejszenie akumulacji miofibroblastów i kolagenu typu III wskazuje na jej działanie przeciwfibrotyczne, co jest kluczowe dla minimalizowania bliznowacenia rogówki.
Potencjalne zastosowania kliniczne
Wyniki badania sugerują, że trimebutyna może być stosowana jako alternatywa dla kropli steroidowych, które mimo swojej skuteczności, mogą wywoływać działania niepożądane, takie jak wzrost ciśnienia wewnątrzgałkowego. Dalsze badania porównawcze są potrzebne, aby ocenić, czy trimebutyna może być stosowana jako samodzielna terapia lub w połączeniu z innymi lekami, zmniejszając tym samym zależność od sterydów.
Bezpieczeństwo stosowania trimebutyny
Badanie nie wykazało toksycznego wpływu trimebutyny na zdrowe rogówki, co sugeruje, że jej stosowanie w formie kropli do oczu jest bezpieczne. Przyszłe badania powinny skupić się na dokładnym zrozumieniu mechanizmów molekularnych działania trimebutyny oraz na potencjalnych zastosowaniach klinicznych w leczeniu innych schorzeń okulistycznych.
Podsumowując, trimebutyna, znana dotąd głównie z zastosowań w leczeniu zaburzeń żołądkowo-jelitowych, wykazuje obiecujący potencjał jako nowa strategia terapeutyczna w leczeniu ciężkich urazów rogówki. Jej zdolność do hamowania procesów zapalnych, neowaskularyzacji i bliznowacenia otwiera nowe możliwości w terapii okulistycznej.
Bibliografia
Goto Hitoshi, Arima Takeshi, Takahashi Akira, Tobita Yutaro, Nakano Yuji, Toda Etsuko, Shimizu Akira and Okamoto Fumiki. Trimebutine prevents corneal inflammation in a rat alkali burn model. Scientific Reports 2024, 14(), 275-313. DOI: https://doi.org/10.1038/s41598-024-61112-4.
